در عکس جناب سرهنگ هدایت ، فرهاد طلوع کیان ، منوچهرعطاء الهی ، رضا عربی ، عباس قنبری از مسولین فدراسیون به همراه میرزایی ریس هیات پهلوانی و زورخانه ای کرج مشاهده می شوند

مسابقات حماسه خوانی و همنوائی مرشدان در رده های تیمی و انفرادی قهرمانی استان خراسان رضوی و همچنین مسابقه مقدماتی انتخابی تیمی زورخانه ای لیگ برتر آن استان با شرکت تیم هایی از شهرستان های مشهد،‌سبزوار،‌کاشمر،‌مه ولات،‌تربت حیدریه،‌تربت جام ،‌گناباد،‌نیشابور،‌برگزار گردید. در خاتمه این مسابقات که با حضور چشمگیر علاقه مندان به رشته زورخانه ای و پهلوانی در محل باشگاه شهید چمران مشهد برگزار شد عناوین زیر بدست آمد.

در رشته مرشدی انفرادی و یک میاندار:

مقام اول :‌سید مجید نقیب زاده با میدانداری محمد نجفی زاده از سبزوار

مقام دوم :‌حسن ابراهیمی با میانداری مجید رضائی از تربت حیدریه

مقام سوم: وحید مفرد با میانداری حمید فیروزیان از مشهد

رشته همنوائی مرشدان تیمی 3 نفره و یک میاندار:

مقام نخست :‌مرشدان ، وحید مفرد- مجتبی قدیری – مهران ریاحی با میانداری محمود زارع از مشهد

مقام دوم : مرشدان، حسین شیخی – غفار تکبیری – امیررضا پورناصر با میانداری احمد موذن از کاشمر

مقام سوم : مرشدان ، مهدی کفشچی – حسن کفشچی – علیرضا کفشچی با میدانداری مهدی یوسف زاده از گناباد

در رشته تیمی زورخانه ای تیم مشهد مقدس مقام اول را کسب کرد و تیمهای کاشمر و گناباد به ترتیب مقام های دوم و سوم را بدست آوردند. در پایان این مسابقات مدال ها و احکام قهرمانی استان نفرات برتر همچنین کاپ های اول تا سوم تیم های منتخب توسط مسئولین هیات استان و تنی چند از پیشکسوتان ورزش باستانی به آنان اهداء گردید .

برای اولین بار ،‌60 نفر از مربیان حائز شرایط ورزش زورخانه ای در دوره عالی تربیت مدرس مربیگری ورزش زورخانه ای شرکت نمودند.

 در این دوره تخصصی 4 روزه مبانی تئوری و عملی نوین آموزش مربیگری به مربیان آموزش داده شد.

در حقیقت فارغ التحصیلان این دوره آموزشی تخصصی، شالوده نسل جدید مدرسین ورزش زورخانه ای را تشکیل خواهند داد که با درآمیختن علم نوین تربیت بدنی و علوم ورزش با ورزش کهن ایرانی در تربیت مربیان آگاه و کارآزموده در سراسر کشور همت خواهند گمارد.

نه گرد اندر آن بقعه دیدم نه خاک
من «آلوده» بودم در آن جای پاک
گرفتم قدم لاجــــــــــَـــرَم، باز پس
که پاکیزه به، مسجد از خار وخس

                                        بوستان سعدی

 از
بررسی های تاریخ گذشته ی ایران بر می آید که زورخانه نمادی است از
نیایشگاههای مهری که نیاکان پاک ما‌ در دور دست تاریخ، در گود هشت گوشه آن
به نیایش خورشید (میترا یا مهر) که بنیاد هستی این جهان فانی از گرمای آن
نیرو می گیرد، می نشسته اند و بَغِ مهر را نماد آن می دانسته اند. بعد از
اسلام، گودهای مقدس به جایگاه ورزیدن و تربیت جوانمردان بدل شد و آنان در
گودهای مقدس با نمادهای آلات و ابزار جنگ و نبرد آن روز،تمرین می کردند و
ورزیده می شدند. بطور معمول تمام حرکات و سخنانی که در زورخانه انجام و یا گفته می شود همراه با ریتم موسیقی و تمبک مخصوص زورخانه است (بجز در موارد دعا)

عائِدُ المَریضِ یَخوضُ فِى
البَرَکَةِ فَاِذا جَلَسَ انغَمَسَ
فیها

عیادت کننده
بیمار، در برکت فرو مى‏رود و چون نزد بیمار
بنشیند، در آن غوطه‏ ور
مى‏شود.

کنزالفوائد، ج 1، ص 178

تا چند
تماشاگر این عصر پر آشوب
چون قلب صبورت دل پر
حوصله ای نیست
مولا جان دلتنگم؛ مثل خاکهای
غریب بقیع.
مثل همان خاکهایی که فقط اشکهای تو
در دلشان نقش می بندد. آقا! هر روزی که می گذرد
زخمی بر دلمان می زنند. مولا شیعه ها خیلی غریب
هستند. مدینه نرفته ام و دوست ندارم بدون تو پای
در آن سرزمین غربت بار بگذارم. مولا! محدودیت تا
کی؟! غربت تا چند...
ظلم و جور این ظالمان از
خدا بی خبر ما را از مزار مادرمان دور ساخت،
علی(ع) را مجبور کرد که قبر زهرا(س) را مخفی
بدارد. حالا فرزندان ناپاک آن وحشیهای از دین
برگشته، هر گونه توهین و افترا که می توانند به
شیعیان شما می بندند، شیعیانتان را از خواندن
زیارت برای ائمه ی معصوم مدفون در بقیع منع می
کنند، حتی به دلشکسته های غریب اجاره ی اشک ریختن
نمی دهند. اما تا به حال دیدن مزار پدرانت از دور
تصلی بخش دلهای غریبمان بود که به تازگی آن را نیز
برایمان حرام دانسته اند.
آقا جان غربت تا کی؟!
تا کی باید این کافران و ملحدان ما را کافر
بنامند، آقا جان سکوت تا چند...
غریب مدینه می
دانم دلت بیشتر از همه گرفته، آیا هنوز وقت جمعه ی
«أمن یجیب» نرسیده؟ آقا دلمان برای بوسیدن قبر
مادرت تنگ شده. آقا بیا طاقتمان طاق شد از این همه
غربت.

تا چند
تماشاگر این عصر پر آشوب
چون قلب صبورت دل پر
حوصله ای نیست
مولا جان دلتنگم؛ مثل خاکهای
غریب بقیع.
مثل همان خاکهایی که فقط اشکهای تو
در دلشان نقش می بندد. آقا! هر روزی که می گذرد
زخمی بر دلمان می زنند. مولا شیعه ها خیلی غریب
هستند. مدینه نرفته ام و دوست ندارم بدون تو پای
در آن سرزمین غربت بار بگذارم. مولا! محدودیت تا
کی؟! غربت تا چند...
ظلم و جور این ظالمان از
خدا بی خبر ما را از مزار مادرمان دور ساخت،
علی(ع) را مجبور کرد که قبر زهرا(س) را مخفی
بدارد. حالا فرزندان ناپاک آن وحشیهای از دین
برگشته، هر گونه توهین و افترا که می توانند به
شیعیان شما می بندند، شیعیانتان را از خواندن
زیارت برای ائمه ی معصوم مدفون در بقیع منع می
کنند، حتی به دلشکسته های غریب اجاره ی اشک ریختن
نمی دهند. اما تا به حال دیدن مزار پدرانت از دور
تصلی بخش دلهای غریبمان بود که به تازگی آن را نیز
برایمان حرام دانسته اند.
آقا جان غربت تا کی؟!
تا کی باید این کافران و ملحدان ما را کافر
بنامند، آقا جان سکوت تا چند...
غریب مدینه می
دانم دلت بیشتر از همه گرفته، آیا هنوز وقت جمعه ی
«أمن یجیب» نرسیده؟ آقا دلمان برای بوسیدن قبر
مادرت تنگ شده. آقا بیا طاقتمان طاق شد از این همه
غربت.

تا چند
تماشاگر این عصر پر آشوب
چون قلب صبورت دل پر
حوصله ای نیست
مولا جان دلتنگم؛ مثل خاکهای
غریب بقیع.
مثل همان خاکهایی که فقط اشکهای تو
در دلشان نقش می بندد. آقا! هر روزی که می گذرد
زخمی بر دلمان می زنند. مولا شیعه ها خیلی غریب
هستند. مدینه نرفته ام و دوست ندارم بدون تو پای
در آن سرزمین غربت بار بگذارم. مولا! محدودیت تا
کی؟! غربت تا چند...
ظلم و جور این ظالمان از
خدا بی خبر ما را از مزار مادرمان دور ساخت،
علی(ع) را مجبور کرد که قبر زهرا(س) را مخفی
بدارد. حالا فرزندان ناپاک آن وحشیهای از دین
برگشته، هر گونه توهین و افترا که می توانند به
شیعیان شما می بندند، شیعیانتان را از خواندن
زیارت برای ائمه ی معصوم مدفون در بقیع منع می
کنند، حتی به دلشکسته های غریب اجاره ی اشک ریختن
نمی دهند. اما تا به حال دیدن مزار پدرانت از دور
تصلی بخش دلهای غریبمان بود که به تازگی آن را نیز
برایمان حرام دانسته اند.
آقا جان غربت تا کی؟!
تا کی باید این کافران و ملحدان ما را کافر
بنامند، آقا جان سکوت تا چند...
غریب مدینه می
دانم دلت بیشتر از همه گرفته، آیا هنوز وقت جمعه ی
«أمن یجیب» نرسیده؟ آقا دلمان برای بوسیدن قبر
مادرت تنگ شده. آقا بیا طاقتمان طاق شد از این همه
غربت.

تا چند
تماشاگر این عصر پر آشوب
چون قلب صبورت دل پر
حوصله ای نیست
مولا جان دلتنگم؛ مثل خاکهای
غریب بقیع.
مثل همان خاکهایی که فقط اشکهای تو
در دلشان نقش می بندد. آقا! هر روزی که می گذرد
زخمی بر دلمان می زنند. مولا شیعه ها خیلی غریب
هستند. مدینه نرفته ام و دوست ندارم بدون تو پای
در آن سرزمین غربت بار بگذارم. مولا! محدودیت تا
کی؟! غربت تا چند...
ظلم و جور این ظالمان از
خدا بی خبر ما را از مزار مادرمان دور ساخت،
علی(ع) را مجبور کرد که قبر زهرا(س) را مخفی
بدارد. حالا فرزندان ناپاک آن وحشیهای از دین
برگشته، هر گونه توهین و افترا که می توانند به
شیعیان شما می بندند، شیعیانتان را از خواندن
زیارت برای ائمه ی معصوم مدفون در بقیع منع می
کنند، حتی به دلشکسته های غریب اجاره ی اشک ریختن
نمی دهند. اما تا به حال دیدن مزار پدرانت از دور
تصلی بخش دلهای غریبمان بود که به تازگی آن را نیز
برایمان حرام دانسته اند.
آقا جان غربت تا کی؟!
تا کی باید این کافران و ملحدان ما را کافر
بنامند، آقا جان سکوت تا چند...
غریب مدینه می
دانم دلت بیشتر از همه گرفته، آیا هنوز وقت جمعه ی
«أمن یجیب» نرسیده؟ آقا دلمان برای بوسیدن قبر
مادرت تنگ شده. آقا بیا طاقتمان طاق شد از این همه
غربت.