قال رَسُولُ اللّهِ (صَلَّى اللّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ) :
لا تُضَیِّعُوا صَلاتَکُمْ، فَإنَّ مَنْ ضَیَّعَ صَلاتَهُ، حُشِرَ مَعَ قارُونَ وَ هامانَ، وَ کانَ حَقّاً عَلىِ اللّهِ أنْ یُدْخِلَهُ النّارَ مَعَ الْمُنافِقینَ.

پیامبر مکرم اسلام (صلی الله علیه و آله) فرمود:
نماز را سبک و ناچیز مشمارید، هر کس نسبت به نمازش بى اعتنا باشد و آنرا سبک و ضایع گرداند همنشین قارون و هامان خواهد گشت و حقّ خداوند است که او را همراه منافقین در آتش داخل نماید.

وسائل الشّیعه: ج 4، ص 30، ح 4431.

امـام حـسـن (علبه السلام) نـخـسـتـیـن فـرزنـد امـام عـلى (علبه السلام) و فـاطـمـه زهـر(علبه السلام) اسـت که در نیمه ماه مبارک سال سوم هجرى قمرى در مدینه منوره دیده به جهان گشود.
پـیـامـبـر اکـرم (صل الله علیه و آله) در گـوش راسـت او اذان و در گـوش چـپ اقـامـه خواند و دستور داد. در روز تولدش گوسفندى ذبح کرده و براى او عقیقه کنند و موى سرش را تراشیده و به وزن او نقره صدقه کردند.
امـام حـسـن (علبه السلام) بـنـا بـه روایـت شـیـعـه و اهـل سـنـت شـبـیـه تـریـن انـسـان هـا بـه رسول خد(صل الله علیه و آله) بود. و در این باره گفته شده است (علبه السلام)
((و کان الحسن اشبه الناس برسول الله خلقاً و هَدیاً و سؤ ددا))
حـسـن از جـهـت سـیـمـا، روش و رهـبـرى از هـمـه بـیـشـتـر بـه رسول خد(صل الله علیه و آله) شباهت دارد.
امـام حـسـن پـس از شـهـادت پدرش امیر مؤ منان على بن ابى طالب در کوفه با درخواست و بیعت یـاران آن حـضـرت و اهـالى کـوفـه ، خـلافـت را پـذیرفت و راه و روش عدالت پرور پدرش را تداوم بخشند.
ولیـکـن بـا فتنه انگیزى معاویة بن ابى سفیان و شرارت هاى سران سفاک سپاه او از یک سو و نـفـاق و خـیـانـت برخى از سران سپاه امام و ایجاد چنددستگى در میان مردم و خستگى آنان از جنگ و خـون ریـزى از سـوى دیـگـر آن حـضـرت را واداشـت کـه بـراى حـفـظ اصـل اسـلام و در نـظـر گرفتن مصلحت مسلمانان با معاویه صلح کند و حکومت را به طور موقت و مشروط به وى سپارد.
از آن پس امام از کوفه به وطنش مدینه بازگشت و بقیه عمر شریف خود را در مدینه گذرانید آن حـضـرت گـرچـه از حـکـومت کناره گیرى کرده بود ولى با رفتار و کردار خود امت اسلام را به جـنـایت هاى معاویه و عاملان او در سراسر مناطق آگاه مى کرد و روحیه رزم و جهاد را در نهاد آنان دوباره زنده مى کرد.
مـعاویه از طریق اشعث بن قیس ، دخترش جعده را که همسر امام حسن (علبه السلام) بود وسوسه کرد و او را بـه شـهـادت آن حـضـرت تـرغـیـب و تـطـمـیـع نـمـود. وى بـه جـعـده گـفـت کـه اگر حسن را به قـتـل رسـانـد. عـلاوه بـر ایـن کـه یـکـصد هزار درهم پول نقد دریافت خواهى کرد. وى را به عقد فرزندش یزید درمى آورد و او را ملکه عالم اسلام قرار مى دهد.
جـعـده کـه نـفـاق و دو چـهـرگـى را از پـدرش بـه ارث بـرده بـود، هر چه بیشتر خود را به آن حـضرت نزدیک گردانید و پس از جلب توجه امام ناجوانمردانه به آن حضرت خیانت کرد و به وى زهر خورانید.
امـام حـسـن (علبه السلام) بـه خـاطـر نـوشـیـدن زهـر، مـسـمـوم شـد و بـه مـدت چـهـل روز در بـسـتـر بـیـمـارى افتاد و روز به روز، حالش وخیم تر گردید، تا این که در 28 صـفـر سـال 50 هـجـرى قـمـرى مـصـادف بـا سـى و دومـیـن سـال رحـلت پـیـامـبـر اکـرم (صل الله علیه و آله) در مـدیـنـه بـه شـهـادت رسـیـد و مـحـبـان اهـل بـیت را در مرگ بزرگى فرو برد. امام حسین (علبه السلام) به تجهیز بدن مطهر برادرش پرداخت و سـپـس جـهت تدفین آن در کنار مرقد پیامبر(صل الله علیه و آله) اقدام به تشییع جنازه نمود. عده زیادى از اهالى مـدیـنـه ، اهـل بـیت و تمامى بنى هاشم در تشییع جنازه امام شهید خود همراهى کردند و با عزت و احـتـرام ، بدن مطهرش را به سوى مرقد رسول خد(صل الله علیه و آله) حرکت دادند. ولى بنى امیه و مخالفان اهـل بیت با تحریک عائشه بنت ابى یکر مانع تدفین بدن آن حضرت در جوار مرقد پیامبر اکرم شـدنـد و در ایـن راه بـسـیـار پافشارى کردند و آماده هرگونه فتنه و فساد گردیدند. جوانان بـنـى هـاشم و پیروان ولایت آماده دفاع از حریم امامت و ولایت شدند. امام حسین (علبه السلام) که در شهادت بـرادرش امـام حـسـن (علبه السلام) از همه سوگوارتر و غمگین تر بود، در برابر حرمت شکنى هاى بنى امیه و مخالفان اهل بیت فرمود(علبه السلام)
((واللّه لولا عـهـد الحـسـن (علبه السلام) الىّ بـحـقن الدّماء و اءن لا اءهریق فى امره محجمة دم ، لعلمتهم کیف تـاءخـذ سیوف اللّه منکم مآخذها و قد نقضتم العهد بیننا و بینکم ، و ابطلتم ما اشترطنا علیکم لا نفسنا.))
سـوگـنـد بـه خـدا اگـر بـرادرم بـا مـن پیمان نبسته بود که در پاى جنازه او به اندازه حجامت خـونـى ریـخـتـه نـشـود، مى دیدید که چگونه شمشیرهاى الهى از نیام بیرون مى آمدند و دمار از روزگار شما برمى آوردند. شما همان بیچارگان رو سیاه اید که عهد میان ما و خود را شکسته و شرائط فیمابین را باطل ساختید.
امـام حـسین (علبه السلام) و سایر بنى هاشم که به خاطر سفارش امام حسن (علبه السلام) بردبارى و جوانمردى را پـیـشـه خـود داشـتـنـد بـه نـاچـار پـیـکـرامـام حـسـن (علبه السلام) را بـه سـوى قـبـرسـتـان بـقـیـع حمل نموده و در جوار جده اش فاطمة بنت اسد تدفین نمودند.
هم اکنون فرار امام حسن مجتبى به همراه سه تن از امامان معصوم در قبرستان بقیع قرار دارد.

حـضـرت مـحمد بن عبداللّه بن عبدالمطلب (صل الله علیه و آله) آخرین پیامبر الهى است که مردم را به یگانگى خـداونـد متعال و عدالت اجتماعى در دنیا و زندگى در سراى دیگر دعوت کرد و ادیان آسمانى را با رسالت و تبلیغ خویش به اتمام و اکمال رسانید.
آن حـضـرت بـنـا بـه روایـت شـیـعـه در بـامـداد روز جـمـعـه 17 ربـیـع الاول نـخستین سال عام الفیل در مکه معظمه از مادرى پارسا و موحّد به نام ((آمنه بنت وهب )) دیده به جهان گشود.
عـمـر شـریـف آن حـضـرت در هـنـگـام رحـلت 63 سـال بـود کـه 23 سال آخر عمر را در اءمر رسالت و پیامبرى گذرانید.
آن حـضـرت در 40 سـالگـى بـه رسـالت مـبـعـوث گـردیـد در آغـاز بـه مـدت سـه سـال بـه طور پنهان و سپس به مدت ده سال به طور آشکار در مکه معظمه مردم را به توحید و دیـن اسـلام دعـوت کـرد. و در ایـن راه آزارهاى فراوان روحى و جسمى از معاندان و مشرکان قریش تـحـمـّل کرد و چون با توطئه آنان در قتل خویش مواجه شد. به ناچار به سوى مدینه مهاجرت نـمـود و ایـن شـهر را پایگاه دعوت اسلام و تمرکز مسلمانان قرار داد و نخستین پایه هاى حکومت اسلامى را در آن بنا نهاد.
از آن پـس بـه مـدت ده سـال در ایـن شـهـر مقدس اقامت گزید و با انواع دشمنى ها و دسیسه هاى مـشـرکـان مـکه و سایر طوایف و قبایل عربستان مقابله کرد و بسیارى از آنان را به دین اسلام و راه روشـن الهـى هـدایـت نـمود و مناطق مهمى از سرزمین عربستان همانند. مکه معظمه ، طائف ، یمن و نواحى مسکونى شبه جزیره عربستان را در پوشش نظام حکومتى اسلامى قرار داد.
سـرانـجـام در 63 سـالگـى پـس از انـجـام مـراسـم حـجة الوداع و معرفى حضرت على (علبه السلام) به جـانـشـیـنـى خـویـش در غـدیـر خـم ، آثـار بـیـمـارى در آن حـضـرت هـویـدا شـد و پـس از تـحـمـل چـنـدین روز بیمارى روح ملکوتى اش به اعلى علیین پیوست و در جوار رحمت الهى قرار گرفت .
در تـاریخ رحلت پیامبر اکرم (صل الله علیه و آله) میان شیعه و سنت اتفاق نظر نیست سیره نویسان شیعه به پـیـروى از اهـل بـیـت (علبه السلام) تـاریـخ رحـلت پـیـامـبـر اکـرم (صل الله علیه و آله) را روز دوشـنـبـه 28 صـفـر سـال یـازدهـم هـجـرى قـمـرى دانـسـتـه انـد. و لیـکـن عـلمـاى اهـل سـنـت تـاریـخ وفـات آن حـضـرت را در مـاه ربـیـع الاول ذکر کرده اند.
واقـدى از جـمـله مـورخـانـى اسـت کـه رحـلت آن حـضـرت را روز دوشـنـبـه دوازدهـم ربـیـع الاول ذکر کرده است .
عـلت وفـات آن حـضـرت تـناول نمودن غذاى مسمومى بود که یک زن یهودى به نام ((زینب )) در جریان جنگ خیبر به آن حضرت خورانیده بود.
حـضـرت در بـیـمـارى وفـاتـش مـى فـرمـود(علبه السلام) اى بیمارى از آثار غذاى مسمومى است که آن زن یهودى پس از فتح خیبر براى من آورده بود.
احادیث معتبرى وارد شده است که آن حضرت . نه به مرگ طبیعى ، بلکه به شهادت از دنیا رفت . چنان که صفّار به سند معتبر از امام صادق (علبه السلام) روایت کرد(علبه السلام) در روز خیبر آن حضرت از طریق گـوشـت گـوسـفـنـد زهـر داده انـد. چـون حـضـرت ، لقـمـه اى تـنـاول کـرد، آن گـوشـت بـه سـخـن آمـد و گـفـت (علبه السلام) اى رسول خدا مرا به زهر، آلوده کرده اند.
پـیـامـبـر در بـیـمـارى وفـاتـش مـى فـرمـود(علبه السلام) امـروز پـشـت مـرا آن لقـمـه اى را کـه در خـیـبـر تناول کرده ام در هم شکست . هیچ پیامبر و وصى پیامبرى نیست مگر به شهادت از دنیا برود.
پـس از رحـلت رسـول خـد(صل الله علیه و آله) در حـالى کـه عده اى از سران و سیاستمداران مهاجر و انصار در سقیفه بنى ساعده گرد آمده بودند و درباره جانشینى آن حضرت به محادبه و منازعه پرداختند بـودنـد حـضـرت عـلى (علبه السلام) بـه اتـفـاق بـرخـى از عـمـوزادگـان خـویـش ‍ بـه غـسـل دادن و کفن کردن بدن مطهر پیامبر(صل الله علیه و آله) پرداخت آن گاه بدن شریف آن حضرت به مدّت دو روز جـهـت وداع واپـسـیـن امـت و سـوگـوارى اهل بیت و نمازگزاردن اهالى مدینه بر بدن مطهر آن حضرت با احترام ویژه اى نگهدارى شد و سپس روز چهارشنبه ، به خاک سپرده شد.
اهـل بـیـت و وابستگان آن حضرت و بزرگان صحابه درباره مکان تدفین بدن مطهر آن حضرت به گفت و گو پرداختند و هر کدام پیشنهاد خاصى ارائه کردند.
حـضـرت عـلى (علبه السلام) کـه مکتفل تجهیز بدن آن حضرت و از نزدیک ترین مردان به آن حضرت بود فرمود(علبه السلام)
((انّ اللّه لم یقبض روح نبیّه الافى اءطهر البقاع و ینبغى اءن یدفن حیث قبض ))
بـه درسـتـى کـه خـداى سـبـحـان ، جـان پـیامبرى را نمى گیرد مگر در پاکیزه ترین مکان ، که سزاوار است در همان مکانى که قبض روح شد، در همان جا دفن گردد.
گـفـتار مستدل و روح نواز امیر مؤ منان على بن ابى طالب (علبه السلام) مورد پسند همگان قرار گرفت و بـدن مـطـهـر رسـول خـد(صل الله علیه و آله) را در هـمان مکانى که جان به جان آفرین تسلیم کرده بود. دفن نمود.
هـم اکـنـون مـرقـد مطهر آن حضرت در مسجد النبى قرار دارد و زیارت گاه مشتاقان و مسلمانان از سراسر عالم مى باشد.