هر که فدائی ماست با ما حرکت کند

درست همان روز که مسلم در کوفه به شهادت رسید، امام حسین از مکه به عراق حرکت نمود، حج را تبدیل به عمره نمود، زیرا از دست بنی امیه در امان نبود، آنها مصمم نبود به هر ترتیب که شده حضرتش را هلاک کنند.
در آنجا حضرت خطبه ی خواند و پس از حمد و ثنی الهی و درود بر پیامبر اکرم فرمود: مرگ بری اولاد آدم همانند گردنبند بر گردن دختران ترسیم شده است، چقدر مشتاقم به دیدار نیاکان خودم، همانند علاقه یعقوب به یوسف، برایم آرامگاهی آماده شده که من به آنجا خواهم رفت، گویا اعضایم را درندگان بیابان در زمینی میان نواویس و کربلا پاره پاره میکنند و شکمهی خود را از من پر و سیراب میکنند، از روزی که با قلم (تقدیر) نوشته شده چاره ی نیست خشنودی خدا، خشنودی ما اهل البیت است، ما بری او صابریم و او پاداش صابرین بما خواهد داد،
و در پایان فرمود: هر که جان خود را بری ما بذل میکند و تصمیم به ملاقات خدا گرفته است با ما حرکت کند که من فردا صبح حرکت میکنم انشاء الله

ای دل گرت هوای بهشت است رو متاب
از درگه محمد و آلش به هیچ باب

از غیر خاندان نبی کام خود مجوی
لب تشنه ی کجا شده سیراب از سراب

آسوده خاطراند محبانشان به حشر
آندم که خلق را همه خوف است و اضطراب

بی مهر آل ساقی کوثر در آن جهان
هرگز طمع مدار زحق کوثری شراب

جز درگه محمد و آلش دری مکوب
کانجا نمانده است سؤالی بلاجواب

آباد گشت آخرتش آنکه مهرشان
با خویشتن ببرد از این عوالم خراب