روز سوم محرم به نام بی بی دو عالم خانم حضرت رقیه نام گذاری شده است .

حضرت رقیه فرزند امام حسین علیه السلام است . بر اساس نوشته‏ های بعضی کتاب‏های تاریخی، نام مادر حضرت رقیه(علیهاالسلام)، امّ اسحاق است که پیش‏تر همسر امام حسن مجتبی (علیه‏السلام) بوده و پس از شهادت ایشان، به وصیت امام حسن (علیه‏السلام) به عقد امام حسین (علیه‏السلام) درآمده است. در مورد تاریخ تولد حضرت رقیه چیزی معلوم نیست. و مطلب بعد که همیشه من رو خیلی ناراحت میکنه اینه که خانم حضرت رقیه در زمان قیام عاشورا مادر هم نداشته و وابستگی خیلی زیادی به پدر داشته در خیلی جا ها شنیدم که زمانی که در مدینه بودند این کودک همیشه سر بروی بازوی پدر میگذاشت و میخوابید .

نمیخوام ناراحتتون کنم اما همه ما جریان سیلی خوردن حضرت رقیه این دختر سه ساله امام حسین رو شنیدیم و جریان پاره شدن گوش رو که زمانی که لشگر دشمن به خیمه ها حمله کرد برای چپاول رحم به هیچ چیز و هیچ کس نکردند و زمانی که میخواستند گوشواره های حضرت رو غارت کنند گوش ایشان رو پاره کردند و گوشواره رو بردند و دیگر از این پس این بچه با هیچ کس سخن نمیگفت فقط هر از چند گاهی از عمه زینب سراغ پدر را میگرفت تا اینکه شبی در کنار خرابه های شام وقتی یزید دید صدای ناله این بچه همه جا رو پر کرده دستور داد که سر امام حسین رو به خرابه ببرند و آنها هم سر را تشتی گذاشته و به خرابه بردند و به نزد خانم رقیه بردند و زمانی که پارچه روی تشت رو کنار زد با راس پدر مواجه شد و شروع کرد با او به حرف زدن و با دستهای کوچکش خاک و خونهای روی صورت رو پاک میکرد و صدا میزد (من الذی ایتمنی ).

وقتی دیدن کمی آرام شد سر رو بردند و این کودک سه ساله در کنار خرابه شام مظلومانه بدون اینکه کسی بفهمددر سکوت کامل غریبانه صورت روی خاک گذاشت و از داغ پدر دق کرد و چشم از جهان فرو بست .

اما خداوند به خاطر مظلومیت این بی بی سه ساله او را باب الحوائج قرار داد و به گفته بزرگترین علمای ما هر زمانی که گرفتار میشدند دست به دامان این خانم میشدند و حوائجشان را طلب میکردند و خیلی زود هم حاجت روا میشدند .

بیشتر از این نمیتونم بنویسم چون خودم خیلی منقلب شدم چون من خودم ارادت خاصی به عمه کوچولوم دارم .

و در زمان خواندن این متن من رو هم از دعای خیرتان محروم نکنید .